ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΠΡΟΣΚΡΟΥΣΗ ΩΜΟΥ ΕΝΑ ΣΥΝΗΘΙΣΜΕΝΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΣΤΟΥΣ ΑΘΛΗΤΕΣ

Χρήστος Θ. Θανασάς

Ορθοπαιδικός Χειρουργός, ΜSc,EBOT

www.orthosurgeon.gr

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Ο όρος «εσωτερική πρόσκρουση ώμου» (internal impingement) αναφέρεται σε μια παθολογική κατάσταση της γληνοβραχιονίου αρθρώσεως που αφορά κυρίως νεαρότερο πληθυσμό ανθρώπων που ασχολούνται με αθλητικές δραστηριότητες ρίψεων. Έτσι ενώ μελετήθηκε κυρίως σε αθλητές του baseball (pitchers) μπορεί να εμφανιστεί σε ρίπτες του στίβου, αθλητές του βόλευ, χάντμπολ, τένις, κολύμβησης κ.α όταν απαιτείται χρήση του άνω άκρου σε θέση υψηλότερα και πίσω από το ύψος του κεφαλιού (“overehead athletes”). Πρόκειται για παθολογική επαφή του οπισθίου τμήματος του στροφικού πετάλου με το άνω οπίσθιο χείλος της ωμογλήνης. Αθλητές που, λόγω της φύσης του αθλήματος, φέρουν τον ώμο τους σε απαγωγή και έξω στροφή μπορεί να αναπτύξουν αυτή τη παθολογία και να εμφανίσουν πόνο στην οπίσθια επιφάνεια του ώμου. Αποτελεί ξεχωριστή οντότητα από την κλασσική πρόσκρουση (subacromial impingement) με διαφορετικό παθοφυσιολογικό μηχανισμό. Λόγω των διαφορετικών θεωριών της εμφάνισης των βλαβών στον ώμο των αθλητών αυτών είναι απαραίτητη μια σύντομη περιγραφή των πιθανών αιτιολογικών μηχανισμών πριν αναφερθούμε στα προγράμματα αποκατάστασης.

ΠΑΘΟΦΥΣΙΟΛΟΓΙΑ

Το 1992 οι Walch et al¹ δημοσίευσαν τη μελέτη τους σε αθλητές βόλευ και τένις με ανεξήγητο πόνο στον ώμο. Μετά από διαγνωστική αρθροσκόπηση εντόπισαν κατά κύριο λόγο βλάβες στο οπίσθιο άνω τμήμα του επιχειλίου χόνδρου και στην κάτω (αρθρική) επιφάνεια του υπερακανθίου χωρίς την ύπαρξη κλασσικών βλαβών όπως η αποκόλληση του προσθίου επιχειλίου χόνδρου ( πρόσθια αστάθεια) ή βλάβης SLAP ( αποκόλληση της έκφυσης της μακράς κεφαλής του δικεφάλου). Όταν ο ώμος έρχονταν σε απαγωγή και έξω στροφή τότε παρατηρούνταν πρόσκρουση που αντιστοιχούσε στη περιοχή των προαναφερόμενων βλαβών δηλαδή μεταξύ της αρθρικής επιφάνειας του στροφικού πετάλου και του οπισθίου άνω τμήματος του επιχειλίου χόνδρου. Η επιβεβαίωση αυτή ήρθε μετά από την υπόθεση των Jobe et al² to 1989 που απέδιδε τον οπίσθιο πόνο στον ώμο αθλητών του baseball σε οπίσθια πρόσκρουση. Ενδιαφέρον έχει το γεγονός πως το 1959 ο Bennet³ ήταν αυτός που πρώτος παρατήρησε την ύπαρξη μικρού οστεόφυτου στην οπίσθια επιφάνεια της ωμογλήνης σε αθλητές του baseball που όμως το απέδωσε σε μηχανισμό έλξεως του οπισθίου θυλάκου κατά τη φάση της επιτάχυνσης της ρίψης. 
 

ΕΜΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΗ-ΑΙΤΙΟΠΑΘΟΓΕΝΕΙΑ

 Η ακριβής αιτιολογία της εσωτερικής πρόσκρουσης παρουσιάζει αδιευκρίνιστα σημεία. Οι Jobe et al² , καθώς και η ίδια ερευνητική ομάδα σε μεταγενέστερο άρθρο⁴ πρότειναν την ύπαρξη πρόσθιας μικροαστάθειας ως γενεσιουργό αίτιο της πάθησης. Οι αθλητές ρίψεων ( overhead athletes) απαιτούν από τον ώμο τους να τεθεί σε αυξημένη έξω στροφή και απαγωγή κατά τη φάση του «οπλισμού» (cocking). Η θέση του ώμου αυτή είναι απαραίτητη για την ταχύτερη ρίψη. Αυτό έχει ως συνέπεια τη διάταση και χαλάρωση των πρόσθιων θυλακοσυνδεσμικών στοιχείων. Οι αθλητές αυτοί δεν έχουν κλασσική πρόσθια αστάθεια αφού δεν αναφέρουν πρόσθιο εξάρθρημα ώμου στο ιστορικό τους ούτε έχουν θετικές τις δοκιμασίες αστάθειας. Η χαλάρωση όμως αυτή που έχει καθιερωθεί με τον όρο «μικροαστάθεια» αλλάζει την μηχανική της κίνησης στον ώμο. Έτσι κατά την απαγωγή και έξω στροφή η κεφαλή του βραχιονίου μετακινείται ελαφρώς προς τα εμπρός αλλάζοντας την φυσιολογική επικέντρωση της στην ωμογλήνη και οδηγώντας τον μείζον βραχιόνιο όγκωμα μαζί με τμήμα του υπερακανθίου τένοντα σε πρόσκρουση στην οπίσθια άνω επιφάνεια της ωμογλήνης.

Στη βιβλιογραφία όμως αναφέρεται και η θεωρία, που κυρίως εκφράζεται από τους Burkhart et al⁵ , πως ο μηχανισμός της βλάβης δεν ξεκινά από την πρόσθια μικροαστάθεια αλλά από αυτό που ονομάστηκε “GIRD” ( Glenohumeral Internal Rotation Deficit), δηλαδή έλλειμμα έξω στροφής που πράγματι εμφανίζουν αρκετοί αθλητές. Αυτό προκαλείται λόγω συρρίκνωσης του οπισθίου θυλάκου και του οπισθίου κάτω θυλακοσυνδεσμικού συστήματος. Ως συνέπεια η βραχιόνιος κεφαλή μετατοπίζεται σε οπίσθια και υψηλότερη θέση κατά την φάση του οπλισμού. Σύμφωνα με αυτή τη θεωρία η αιτία των βλαβών δεν είναι η πρόσκρουση αλλά ο ελκυσμός του άνω τμήματος του επιχειλίου χόνδρου από το τένοντα του δικεφάλου (‘peel-back” effect) στη φάση του οπλισμού λόγω έλξης του τένοντα υπό γωνία. Αν και ο Burkart δεν θεωρεί την εσωτερική πρόσκρουση ως κύριο λόγο των βλαβών του ώμου σε αθλητές παραδέχεται μια πιθανή συμμετοχή του.

Οι Burkhart et al⁶ επίσης επικουρικά του ανωτέρω έχει περιγράψει σε ρίπτες με οξύ πόνο κατά την ρίψη ( “dead arm syndrome”) ένα συνδυασμό παθολογίας που ονόμασε “SICK” scapula. Σύμφωνα με αυτή, η μυϊκή κόπωση οδηγεί σε κατάσπαση και πρόσθια ολίσθηση της ομωπλάτης και επακόλουθη δυσκινησία. Η επακόλουθη μη ιδανική τοποθέτηση της ωμογλήνης οδηγεί στην εμφάνιση της διάτασης στο πρόσθιο θύλακο και τις βλάβες στον οπίσθιο άνω επιχείλιο χόνδρο.

Επιπρόσθετα είδη πρόσκρουσης πιθανόν να εμφανίζονται σε αθλητές ρίψεων όπως πρόσκρουση του υπερακανθίου κατά τη φάση της επιτάχυνσης με τον οπίσθιο επιχείλιο χόνδρο (άνω πρόσκρουση)⁷ ενώ ένα ακόμη είδος πρόσκρουσης είναι αυτή μεταξύ πρόσθιου τμήματος της βραχιονίου κεφαλής και του προσθίου επιχειλίου χόνδρου όταν ο ώμος κάμπτεται (πρόσθια πρόσκρουση)⁸

Τέλος έχει αναφερθεί από τους Riand et al⁹ πως σε άτομα όπου η ανατομία τους παρουσιάζει πρόσθια κλίση ωμογλήνης ή/και μειωμένη οπίσθια κλίση κεφαλής του βραχιονίου η πιθανότητα εμφάνισης βλαβών στροφικού πετάλου είναι αυξημένες λόγω των φορτίων που αναπτύσσονται σε αυτό σε υπερβολική έξω στροφή και απαγωγή.

ΚΛΙΝΙΚΑ ΕΥΡΗΜΑΤΑ-ΔΙΑΓΝΩΣΗ

Οι ασθενείς με εσωτερική πρόσκρουση είναι συνήθως νεαρής και μέσης ηλικίας, κατά κανόνα αθλητές ή επαγγελματίες που χρησιμοποιούν επανειλημμένα το άνω άκρο σε απαγωγή και έξω στροφή. Αναφέρουν βύθιο πόνο συνηθέστερα στην οπίσθια επιφάνεια του ώμου. Η δύναμη και η αποτελεσματικότητα της κίνησης επηρεάζονται και ενίοτε εμφανίζουν οξύ άλγος κατά τη ρίψη. Αίσθημα αστάθειας ή κλασσικής υπακρωμιακής πρόσκρουσης πρέπει να βάζουν τη διάγνωση σε αμφιβολία. Τέλος πόνος πέριξ της κορακοειδούς έχει αναφερθεί από τους Burkhart et al⁶ όταν συνυπάρχει SICK scapula syndrome. Κατά την εξέταση οι ασθενείς έχουν ευαισθησία στο οπίσθιο τμήμα της άρθρωσης, εμφανίζουν αυξημένη έξω στροφή και μειωμένη έσω στροφή. Μπορεί να αναπαράγεται ο πόνος όταν το χέρι έρθει σε απαγωγή και έξω στροφή ενώ να υφίεται με το κλασσικό “relocation test” . Όταν συνυπάρχει βλάβη SLAP (Superior Labrum Anterior Posterior) τότε είναι πιθανώς θετικά τα O’Brien, Speed και Clunk τεστ¹⁰. Η ύπαρξη πρόσθιας μικροαστάθειας είναι πιθανή.

ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ

Χειρουργική Αντιμετώπιση

Η χειρουργική αντιμετώπιση αποτελεί τη λύση μετά από αποτυχία ενός καλά σχεδιασμένου προγράμματος αποκατάστασης. Δεν υπάρχει ακριβής χειρουργική μεθοδολογία και η αντιμετώπιση εξαρτάται από τα ευρήματα του ασθενούς. Συνήθως αντιμετωπίζεται η βλάβη του επιχειλίου χόνδρου, της SLAP και του στροφικού πετάλου. Ζητούμενο είναι η διατομή του οπισθίου θυλάκου και ακόμη περισσότερο η ρίκνωση του προσθίου¹⁰ , ενώ η ακρωμιοπλαστική δεν φαίνεται να προσφέρει κάτι περισσότερο.

Συντηρητική αντιμετώπιση

Τα κυριότερα προγράμματα αποκατάστασης είναι αυτά των Wilk et al¹¹ και των Burkhart et al⁶, ενώ γίνεται αναφορά και σε τρεις επιπλέον πρόσφατες εργασίες πάνω στο ίδιο θέμα.

Oι Wilk et al¹¹ δημοσίευσαν ένα πλήρες πρόγραμμα αποκατάστασης για τον ώμο του αθλητή ρίψεων σε τέσσερις φάσεις. Ειδικότερα ,για αθλητές με εσωτερική πρόσκρουση δίνεται ιδιαίτερη έμφαση σε:

1. Ασκήσεις σταθεροποίησης και νευρομυϊκού συντονισμού της ωμοπλάτης ώστε να επιτυγχάνεται η βέλτιστη επικέντρωση της γληνοβραχιονίου άρθρωσης. μέσω ασκήσεων πρόσθιας, οπίσθιας ολίσθησης , ανάσπασης και κατάσπασης της ωμοπλάτης με ταυτόχρονη σταθεροποίηση της ωμοπλάτης από τον θεραπευτή,
2. Διατάσεις και ενίσχυση έξω στροφέων,
3. Ασκήσεις ελέγχου της έξω στροφής και απαγωγής ώστε να αποφεύγονται ακραίες κινήσεις. Αυτό επιτυγχάνεται με ισομετρικές ασκήσεις στην μέγιστη επιτρεπόμενη θέση,
4. Κατά τη φάση της επανόδου σε αγωνιστική δραστηριότητα δίνεται έμφαση στην εκπαίδευση τεχνικής ώστε να στρέφεται ο κορμός μαζί με τον ώμο ώστε η απαγωγή-έξω στροφή να γίνεται στο επίπεδο της ωμοπλάτης και όχι πίσω από αυτό.

Οι φάσεις αποκατάστασης είναι οι εξής: Στη πρώτη οξεία φάση συνιστάται α)έλεγχος του πόνου μέσω μείωσης ή διακοπής προπόνησης και χρήσης αναλγητικών μέσων (π.χ ιοντοφόρεση, TENS, παγοθεραπεία) ή/και αντιφλεγμονωδών φαρμάκων, β) αποκατάσταση του εύρους κίνησης με διατάσεις έσω στροφής σε ύπτια θέση και οριζόντια προσαγωγή του ώμου, γ)ενδυνάμωση κατώτερης μοίρας τραπεζοειδούς και ανελκτήρα ωμοπλάτης καθώς και διατάσεις ελάσσονος θωρακικού για διόρθωση της υπερβολικής πρόσθιας ολίσθησης της ωμοπλάτης, δ) ενδυνάμωση υπόλοιπων μυών ώμου ( στροφέων και μυών ωμοπλάτης) , ε) ασκήσεις με εναλλαγή συσπάσεων ανταγωνιστών μυών (έσω-έξω στροφείς) και ασκήσεων τοποθέτησης του ώμου υπό φόρτιση (κλειστή κινητική αλυσίδα) ώστε να αποκατασταθεί η ιδιοδεκτικότητα.

Στη δεύτερη φάση συνεχίζονται οι διατάσεις για βελτίωση του εύρους κίνησης αλλά κύριοι στόχοι είναι η μυϊκή ενδυνάμωση και ο νευρομυϊκός έλεγχος. Πιο συγκεκριμένα γίνονται ασκήσεις έξω στροφέων σε πλάγια, πρηνή και όρθια θέση. Ισοτονικές ασκήσεις μυών ωμοπλάτης και ασκήσεις νευρομυϊκού ελέγχου ωμοπλάτης με τη βοήθεια του θεραπευτή. Επίσης αρχίζουν ασκήσεις κορμού και κάτω άκρων.

Η τρίτη φάση είναι η κυρίως φάση ενδυνάμωσης με πλειομετρικές ασκήσεις με χρήση μπάλας και ασκήσεις ιδιοδεκτικότητας-νευρομυϊκού ελέγχου με χρήση μπάλας. Επίσης αρχίζει πρόγραμμα αντοχής για τους μύες του ώμου με χρήση ελαφρότερης μπάλας, κυκλοτερείς κινήσεις με μπάλα σε τοίχο, ελεύθερες περιστροφές, ισοτονικές ασκήσεις πολλών επαναλήψεων. Τέλος αρχίζουν ασκήσεις προσομοίωσης ρίψης αγώνα.

Η τέταρτη φάση περιλαμβάνει ασκήσεις ρίψεων πεδίου με σταδιακά αυξανόμενη ένταση, έλεγχος τεχνικής. Συνέχιση διατάσεων και σταδιακή επάνοδος σε δραστηριότητα. Ο αθλητής προγραμματίζεται σε ετήσιο πρόγραμμα ασκήσεων με βάση της αρχές του περιοδισμού (μείωση ποσότητας και αύξηση έντασης από τη φάση προετοιμασίας προς την αγωνιστική φάση, μείωση και των δύο στη περίοδο ξεκούρασης) για διατήρηση του αποτελέσματος.

Οι Burkhart et al⁶ πρότειναν ένα πρόγραμμα αποκατάστασης έξι εβδομάδων με έμφαση στη διόρθωση της παθολογίας όπως την περιέγραψαν οι ίδιοι (βλ.ανωτέρω). Περιλαμβάνει: 

1. Διατάσεις οπισθίου θυλάκου για διόρθωση της ρίκνωσης που καθιερώθηκε να ονομάζονται “sleeper stretch” ( διατάσεις «ύπνου») λόγω της χαρακτηριστικής τοποθέτησης του χεριού και της έσω στροφής από αυτή τη θέση,
2. Διατάσεις ελ.θωρακικού με χρήση διπλωμένης πετσέτας ως αντέρισμα για βελτίωση της πρόσθιας μετατόπισης,
3. Ασκήσεις κλειστής και ανοιχτής αλυσίδας με τη χρήση καθρέφτη για έλεγχο κίνησης της ωμοπλάτης (SICK scapula),
4. Βελτίωση της κινητικής αλυσίδας ρίψης,
5. Τέλος δίνουν την ίδια έμφαση όπως και οι WIlketal¹¹ στην σωστή τεχνική με διατήρηση του βραχίονα στο επίπεδο της ωμοπλάτης στο μετωπιαίο επίπεδο και ψηλά στο οριζόντιο επίπεδο και όχι κάτω από αυτό (να στρέφεται ο κορμός και να μην πέφτει ο αγκώνας χαμηλά)

Σε ένα πρόσφατο άρθρο των Τyler et al¹² εξετάστηκε αν ένα πρόγραμμα βελτίωσης της ρίκνωσης του οπισθίου θυλάκου ή της ελλειμματικής έσω στροφής θα βελτίωνε τα συμπτώματα σε είκοσι δύο αθλητές (τένις, βόλευ, γκολφ, baseball, άρση βαρών, χόκευ και κολύμβησης) με εσωτερική πρόσκρουση. Το πρόγραμμα είχε διάρκεια επτά εβδομάδες μ.ο. Οι ασθενείς που εμφάνισαν μεγαλύτερη κλινική βελτίωση των συμπτωμάτων τους ήταν αυτοί στους οποίους επετεύχθη μεγαλύτερη βελτίωση της οπίσθιας ρίκνωσης του ώμου όπως μετρήθηκε με βελτίωση της οριζόντιας προσαγωγής του χεριού.

Οι McClure P et al¹³ σύγκριναν την αποτελεσματικότητα δύο διατάσεων για την βελτίωση του ελλείμματος έσω στροφής (GIRD), το “sleeper stretch” όπως περιγράφηκε παραπάνω και της οριζόντιας προσαγωγής στον άλλο ώμο (cross body stretch) σε σαράντα τέσσερα άτομα . Αφορούσε καθημερινές ολιγόλεπτες διατάσεις για τέσσερις εβδομάδες. Τη μεγαλύτερη βελτίωση σε σχέση με την ομάδα ελέγχου σημειώθηκε στο πρόγραμμα “cross body stretch” (βελτίωση 20^ο μ.ο) παρά με το sleeper stretch (βελτίωση 12^ο μ.ο).

Τέλος οι Cools et al¹⁴ πρότειναν ένα πρόγραμμα για την αποκατάσταση της εσωτερικής πρόσκρουσης σε αθλητές του τένις καταρτίζοντας ένα πρόγραμμα στις βασικές αρχές των προηγουμένων δίνοντας έμφαση στα εξής: έναρξη ασκήσεων κινητικής αλυσίδας ρίψεων από τα πρώτα στάδια της αποκατάστασης, χρησιμοποίηση και των δύο ειδών διατάσεων του προηγούμενου άρθρου και ιδιαίτερη έμφαση στη νευρομυϊκό έλεγχο της κίνησης της ωμοπλάτης ώστε να διατηρεί σωστή θέση και να αποφευχθεί η δυσκινησία. 

 

ΣΥΖΗΤΗΣΗ

Ο ώμος του “overhead athlete” αποτελεί ένα δύσκολο πρόβλημα τόσο διαγνωστικά όσο και θεραπευτικά. Χρειάζεται εξαιρετικά επιμελής λήψη ιστορικού, κλινικής εξέτασης για σημεία ευαισθησίας, ασυμμετριών, πρότυπου κίνησης, μυϊκής δύναμης και κλινικών τεστ. Όλα αυτά μαζί με τον απεικονιστικό έλεγχο (συνήθως μαγνητική τομογραφία) ολοκληρώνουν μια εικόνα πιθανών βλαβών και των αιτιών τους σύμφωνα και με τις αναλυθείσες θεωρίες.

Σε κάθε περίπτωση η συντηρητική είναι η βασική αντιμετώπιση της εσωτερικής πρόσκρουσης του ώμου. Απαιτείται ένα καλά σχεδιασμένο πρόγραμμα μεγάλης συνήθως διάρκειας (τρεις με έξι μήνες) ώστε να είναι δυνατή η ανώδυνη επιστροφή σε αθλητική δραστηριότητα. Μόνο μετά από αποτυχία της συντηρητικής αντιμετώπισης συνιστάται η χειρουργική επέμβαση. Το πρόγραμμα των Wilk et al¹¹ φαίνεται νε είναι μια πολύ καλή βάση για να σχεδιαστεί η αποκατάσταση. Σε σχέση με αυτό , οι Burkart et al⁶ δίνουν ιδιαίτερη έμφαση στην αντιμετώπιση της ρικνώσεως οπισθίου θυλάκου με διατάσεις “sleepers stretch” και στην επανεκπαίδευση της ωμοπλάτης. H σημασία της διάτασης του οπισθίου θυλάκου φάνηκε και σε δύο επιπλέον από τις εξεταζόμενες εργασίες^13,12 και αφορούσε και αθλητές άλλων αθλημάτων εκτός από το baseball . Τέλος η διάταση “cross body stretch” ίσως προσφέρει καλύτερα λειτουργικά αποτελέσματα από την “sleepers stretch”.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ

Η αποκατάσταση βασίζεται στα εξής κυριότερα σημεία όπως περιγράφηκαν ανωτέρω:

Α) βελτίωση εύρους έσω στροφής (GIRD)

Β) βελτίωση προσαγωγής σε οριζόντια θέση (ρίκνωση οπ.θυλάκου)

Γ) νευρομυϊκή επανεκπαίδευση ωμοπλάτης (SICK)

Δ) ενδυνάμωση στροφέων

Ε) βελτίωση κινητικής αλυσίδας ρίψης και επιμονή στην σωστή τεχνική όπως περιγράφηκε

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

1. Walch G BP, Noel E, Donell ST. Impingement of the deep surface

of the supraspinatus tendon on the posterosuperior glenoid rim: an

arthroscopic study. J Shoulder Elbow Surg. 1992(1):238–45.

2. Jobe FW, Kvitne RS, Giangarra CE. Shoulder pain in the overhand or throwing athlete. The relationship of anterior instability and rotator cuff impingement. Orthop Rev 1989;18(9):963-75.

3. Bennett GE. Elbow and shoulder lesions of baseball players. Am J Surg 1959;98:484-92.

4. Paley KJ, Jobe FW, Pink MM, Kvitne RS, ElAttrache NS. Arthroscopic findings in the overhand throwing athlete: evidence for posterior internal impingement of the rotator cuff. Arthroscopy 2000;16(1):35-40.

5. Burkhart SS. Internal impingement of the shoulder. Instr Course Lect 2006;55:29-34.

6. Burkhart SS, Morgan CD, Kibler WB. The disabled throwing shoulder: spectrum of pathology Part III: The SICK scapula, scapular dyskinesis, the kinetic chain, and rehabilitation. Arthroscopy 2003;19(6):641-61.

7. Jobe CM. Superior glenoid impingement. Orthop Clin North Am 1997;28(2):137-43.

8. Struhl S. Anterior internal impingement: An arthroscopic observation. Arthroscopy 2002;18(1):2-7.

9. Riand N, Levigne C, Renaud E, Walch G. Results of derotational humeral osteotomy in posterosuperior glenoid impingement. Am J Sports Med 1998;26(3):453-9.

10. Heyworth BE, Williams RJ, 3rd. Internal impingement of the shoulder. Am J Sports Med 2009;37(5):1024-37.

11. Wilk KE, Meister K, Andrews JR. Current concepts in the rehabilitation of the overhead throwing athlete. Am J Sports Med 2002;30(1):136-51.

12. Tyler TF, Nicholas SJ, Lee SJ, Mullaney M, McHugh MP. Correction of posterior shoulder tightness is associated with symptom resolution in patients with internal impingement. Am J Sports Med 2010;38(1):114-9.

13. McClure P, Balaicuis J, Heiland D, Broersma ME, Thorndike CK, Wood A. A randomized controlled comparison of stretching procedures for posterior shoulder tightness. J Orthop Sports Phys Ther 2007;37(3):108-14.

14. Cools AM, Declercq G, Cagnie B, Cambier D, Witvrouw E. Internal impingement in the tennis player: rehabilitation guidelines. Br J Sports Med 2008;42(3):165-71.

 

Πλατυποδία - Σκολίωση Πρόληψη & θεραπεία

Πρόληψη & θεραπεία

 

Γνωρίζατε οτι... 

* Αναδρομικές έρευνες στη διεθνή βιβλιογραφία συνδέουν το μυοσκελετικό με την ύπαρξη πλατυποδίας, ανισοσκελίας, σκολίωσης κλπ.

* To 85% των καυκάσιων πληθυσμών παρουσιάζουν πλατυποδία.

* Η πλατυποδία επηρεάζει την ανατομική ευθυγράμμιση των κάτω άκρων & κατ' επέκταση επηρεάζει την άρθροιση των φορτίων & των μυοσκελετικών προσαρμογών στον άνθρωπο.

* Μεγάλο ποσοστό παιδιών παρουσιάζουν μικρή σκολίωση (λειτουργική σκολίωση έως 5ο), ως αποτέλεσμα διαφοράς στο μήκος των ποδιών (ανισοσκελία) ή ασύμμετρης πλατυποδίας / βλαισοπλατυποδίας.

* Η εξειδικευμένη άσκηση & η επανεκπαίδευση κινητικού ελέγχου, είναι περισότερο αποτελεσματικές από τους κηδεμόνες στο περιορισμό της εξέλιξης της σκολίωσης.

* Το 97,1% των περιπτώσεων σκολίωσης αντιμετωπίζονται επιτυχώς συντηρητικά.

Πλατυποδία: 
Ονομάζεται η σημαντική μείωση ή απουσία της φυσιολογικής καμάρας στο εσωτερικό του πέλματος.

Σκολίωση:
Είναι το “στράβωμα” / “παραμόρφωση” της σπονδυλικής στήλης κατά τον επιμήκη άξονα αυτής.

Έλεγχος παιδικής μυοσκελετικής ανάπτυξης & ορθοσωμίας: Είναι μία διαγνωστική διαδικασία που γίνεται στο ιατρεία, για πρόληψη ή θεραπεία. Ο ειδικός, χρησιμοποιεί τον άκρως απαραίτητο εξοπλισμό, χωρίς να υποβάλλει το παιδί σε πολύπλοκες εξετάσεις & βλαπτική ακτινοβολία. Έτσι, αυτός ο έλεγχος είναι γρήγορος & ευχάριστος για το παιδί αλλά & οικονομικός για το γονέα, αφού κοστίζει όσο μία επίσκεψη στο ιατρό.

Γιατί ο προληπτικός έλεγχος είναι σημαντικός;
* Γιατί τα περισσότερα ανατομικά χαρακτηριστικά (π.χ. στραβά γόνατα πλατυποδία, ανισοσκελία κλπ.) είναι κληρονομίσιμα.

* Γιατί οι παραμόρφωσης όπως η πλατυποδία / βλαισοπλατυποδία, όχι μόνο δε διορθώνονται με την ενηλικίωση αλλά, εξελίσσονται με την προοδευτική αύξηση του σωματικού βάρους & των δραστηριοτήτων του παιδιού.

* Γιατί έγκυρα δεδομένα στατιστικών ερευνών, συνδέουν ανατομικές αποκλίσεις στα κάτω άκρα, την έναρξη παραμορφώσεων στη σπονδυλική στήλη (σκολίωση, λόρδωση, κύφωση κ.α.) & τη πρόκληση πόνου κατά μήκος των κάτω άκρων & της σπονδυλικής στήλης ενηλίκων (χονδρομαλάκυνση, οσφυαλγία – ισχυαλγία, πόνους κάτω από τα πέλματα, κότσι κ.α.)